Het gebeurde in een consistorie. Een ouderling kwam binnen en legde zijn Bijbel neer op de tafel. Ik zag dat daar wat opgeschreven stond. Een beetje nieuwsgierig las ik:
“DE ENIGE BIJBEL DIE VEEL MENSEN LEZEN, IS HET LEVEN VAN EEN CHRISTEN”
Toen dacht ik aan het werk van Zingen in de Zomer. Dichterbij nog, het werk van een christen.
En het flitste door me heen: Hoe kunnen wij, door ons leven, het woord van God zijn? Dat zou toch enorm zijn.
(Wilt U meepraten over dit onderwerp? Plaats dan een reactie op dit artikel!)
We proberen het: door woorden, een passend gedicht, muzikaliteit, een vriendelijk woord.
Goed dat we dit doen. In verbondenheid, afhankelijkheid, biddend.
Op zien naar boven.
Met aandacht voor de ander.
Het kost immers niet zoveel om je hart wat te openen
Voor de mens om je heen met z’n vreugd en verdriet
Wees blij, dat je zo wat kan doen voor de ander
Of is die ander je medemens niet?
Het kost maar zo weinig, je arm om een schouder
Of alleen maar een zachte druk van een hand
‘t Is vaak voor de ander of hij heel even
in een klein stukje paradijs is beland.
Het kost zo weinig om een ander te geven
Iets wat jezelf ook zo heel graag ontvangt.
LIEFDE, Alleen door dat weg te schenken,
Geef je iets waar ieder mens naar verlangt.
Een arm om je schouder………..
Ik moest denken aan dat verhaal dat zich afspeelde in een nette stad. Een keurige kerkelijke gemeente.
Waar het volgende voorviel:
Zijn naam is Bill. Zijn haar is wild en hij draagt een T-shirt met gaten erin, en geen schoenen. Dit was letterlijk zijn garderobe tijdens zijn vier jaar durende studietijd. Hij is briljant. Begaafd en intelligent. Hij werd christen tijdens zijn studietijd.
Aan de overkant van de straat van de campus staat een nette kerk. Ze willen graag een dienst houden voor de studenten, maar niemand weet precies hoe ze dat aan moeten pakken. Op een dag besluit Bill er naartoe te gaan.
Hij komt binnen zonder schoenen, in zijn spijkerbroek en kapotte T-shirt. De dienst is al begonnen, dus loopt Bill door het gangpad op zoek naar een zitplaats. De kerk zit compleet vol en hij kan geen plaats vinden. Op dit moment beginnen mensen ongemakkelijk te kijken, maar niemand zegt iets.
Bill komt steeds dichterbij de preekstoel, en wanneer hij zich realiseert dat er geen stoelen meer vrij zijn, laat hij zich op het tapijt zakken om naar de dienst te luisteren. En al is dit heel normaal gedrag op een college en onder jongeren, dit was nog nooit eerder in deze kerk gebeurd. Nu beginnen de mensen behoorlijk nerveus te worden, en de spanning in de kerk is te snijden.
Op dat moment ziet de voorganger van achter uit de kerk de diaken langzaam door het gangpad naar voren lopen. De diaken is al in de tachtig, heeft zilvergrijs haar en een driedelig kostuum. Een deftige man, heel elegant, statig…
Hij loopt met een stok, en wanneer hij daarmee langzaam op de jongen afloopt denkt iedereen bij zichzelf dat je het hem toch ook niet kwalijk kan nemen, voor wat hij nu gaat doen. Hoe kun je nu van een man met zo’n achtergrond verlangen dat hij begrip zal hebben dat er zomaar een student op de grond in de kerk gaat zitten?
Het duurt lang voordat de man bij de jongen is. Het is muisstil in de kerk, op het klikken van de stok na. Alle ogen zijn op hem gericht. Je hoort zelfs niemand ademhalen. Zelfs devoorganger wacht om met de dienst verder te gaan tot de diaken doet wat hij moet doen. En nu ziet hij dat de oude man zijn stok op de vloer laat vallen. Met grote moeite laat hij zich zakken en gaat naast Bill zitten , zodat deze zich niet alleen hoeft te voelen.
Iedereen moet de emoties wegslikken. Wanneer de voorganger zichzelf weer in bedwang heeft zegt hij:
“ Wat ik nu ga preken, zullen zult u zich niet herinneren. Wat u juist heeft gezien zult u nimmer meer vergeten. Kijk uit met hoe je leeft.
Je kunt wel eens de enige Bijbel zijn die iemand ooit zal lezen.”
Ik hoop en bid dat u vaak levende Bijbel mag zijn.
Klaas de Boer
Wilt u over dit onderwerp meepraten? Plaats dan hieronder uw reactie!!
